Ներ­կա պա­հին տե­ղի է ու­նե­նում Մեր­ձա­վոր Արևել­քից ա­հա­բեկ­չա­կան խմ­բա­վո­րում­նե­րի գրո­հա­յին­նե­րի տե­ղա­փո­խում Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի հա­կա­մար­տու­թյան գո­տի: Ի դեպ, խոս­քը ծայ­րա­հե­ղա­կա­նո­րեն տրա­մադր­ված վարձ­կան­նե­րի մա­սին է, ո­րոնք ջի­հա­դա­կա­նու­թյան գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյուն են դա­վա­նում:

Գուր­գեն Ե­ղիա­զա­րյա­նի մահ­վան լու­րին վե­րա­բե­րող ո­րոշ կեղ­տոտ ար­ձա­գանք­նե­րից հե­տո խիստ կաս­կա­ծում եմ, որ մենք ա­ռա­ջինն ենք պե­տա­կա­նո­րեն ըն­դու­նել քրիս­տո­նեու­թյու­նը։ Հայ­րե­նակ­ցի մահ­վան լու­րով ու­րա­խա­ցող­նե­րը ո՛չ հայ են, ո՛չ քրիս­տո­նյա, ո՛չ մարդ։ Լավն այն է, որ այդ եր­կո­տա­նի կեն­դա­նի­նե­րը ագ­րե­սիվ փոք­րա­մաս­նու­թյուն են կազ­մում, բայց վատն այն է, որ դրանք են այ­սօր մթ­նո­լորտ ձևա­վո­րում ու եր­կիր ղե­կա­վա­րում։

Ինչ­պե՞ս կա­րող է տե­ռո­րիստ ստա­հա­կը կռ­վել հայ զին­վո­րի դեմ, ո­րի պա­պերն են գե­նե­րալ­ներ Լո­ռիս-Մե­լի­քո­վը, Մա­դա­թո­վը, մար­շալ­ներ Բաղ­րա­մյա­նը, Խամ­փե­րյան­ցը, Բա­բա­ջա­նյա­նը, ծո­վա­կալ Ի­սա­կո­վը։

Էր­դո­ղա­նի խա­ղը մեծ ա­րյու­նա­հե­ղու­թյամբ է ա­վարտ­վե­լու։ Ա­յո՛, նա կպաշտ­պա­նի Ադր­բե­ջա­նի շա­հե­րը և կկռ­վի մինչև վեր­ջին ադր­բե­ջան­ցին։ Հե­տո Ադր­բե­ջա­նը այլևս գո­յու­թյուն չի ու­նե­նա։ Իսկ Ա­լիևի հետ ի՞նչ կլի­նի։ Ա­սեմ։

Ռու­սաս­տա­նում զար­մա­նում ենք, թե ո՞նց է կա­րո­ղա­նում փոքր տա­րած­քով և բնակ­չու­թյամբ Հա­յաս­տա­նը դի­մագ­րա­վել Թուր­քիա­յին և Ադր­բե­ջա­նին։

Զուսպ մնա,- ասաց,- զսպաշապիկ Հագցրու զքեզ, մինչև բանա Քարտեզագիրը ձեռքի ափի Հեղափոխության խաթաբալան։

Նա­յե­ցի Ա­լիևի հար­ցազ­րույ­ցը և կր­կին ապ­շե­ցի նրա մտա­ծո­ղու­թյու­նից և պատ­մու­թյան չի­մա­ցու­թյու­նից։ Ա­լիևը զար­մա­նում է, թե ինչ­պե՞ս կա­րող է Ար­ցա­խը ան­կախ լի­նել։

Թուր­քիա­յին պետք է զս­պել: Ե­թե Ռու­սաս­տա­նը չզս­պի Թուր­քիա­յին, ա­պա նա չի էլ հասց­նի ան­գամ աչ­քը թար­թել, երբ ոչ միայն Ադր­բե­ջա­նը, այլև Ղրի­մը թուր­քա­կան նա­հանգ կդառ­նան: Միայն հի­մարն այդ­քան բան չի հաս­կա­նում:

Հա­յաս­տանն ու­նի բա­րո­յա­կան ի­րա­վունք Ար­ցա­խը ճա­նա­չե­լու որ­պես ան­կախ պե­տու­թյուն։ Սա շատ լավ պահ է ո­րո­շա­կի թես­տա­վո­րում ա­նե­լու հա­մար, այ­սինքն` չբա­վա­րար­վել միայն խոս­քե­րով, ա­նել գործ­նա­կան քայ­լեր։

Պե­տա­կան հա­մա­կարգ գո­յու­թյուն չու­նի, վար­չա­պե­տը բո­լո­րին հա­մո­զել է, որ կա ըն­դա­մե­նը մի մե­թոդ՝ աղ­մուկ և փո­ղո­ցա­յին պայ­քար: Կա խու­ժա­նա­պե­տու­թյուն, ո­րում հաղ­թում են գո­մի օ­րենք­նե­րը՝ ով բարձր է բա­ռա­չում, նա էլ հաղ­թում է: